จากการเดินเท้าทางไกลของพี่น้องปากมูลจากสันเขื่อนปากมูล อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี ถึงหน้าทำเนียบรัฐบาล กรุงเทพ เพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลเปิดประตูเขื่อนปากมูลอย่างถาวร จนถึงวันนี้เป็นเวลา 57 วันแล้ว พี่น้องปากมูลยังเดินเท้าทางไกลกันอยู่ พวกเขาเดินเพื่อเรียกร้องให้ธรรมชาติกลับคืนมาพวกเขาไม่ต้องการเขื่อน

คำบอกเล่าพี่พ่อเฒ่า-แม่เฒ่าหมู่บ้านแม่มูนมั่นยืนได้เล่าให้พวกเราฟังในช่วงการลงไปศึกษาโดยโครงการมหาวิทยาลัยแม่น้ำ เมื่อวันที่ 11-13 สิงหาคม 2544 ณ หมู่บ้านแม่มูนมั่นยืน อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี เมื่อมีมติครม.ให้เปิดประตูเขื่อนปากมูลเป็นเวลา 4 เดือนเพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงหลังจากเปิดเขื่อนปากมูล ข้อเท็จจริงที่เราได้รับรู้ในการลงไปครั้งนั้นคือ สิ่งที่ชาวบ้านตลอดสองฝั่งของแม่มูนได้จากการสร้างเขื่อนปากมูล คือ รอยเลือดและคราบน้ำตา ตั้งแต่วันที่สร้างจนถึงปัจจุบันมันยังไม่เคยเหือดหาย บ้านแตกสาแหลกขาด หาปลาไม่ได้เหมือนเก่าเพราะปลาขึ้นมาวางไข่ไม่ได้มีเขื่อนกั้นขวางอยู่ อีกทั้งน้ำมูนยังเน่าเสียเมื่อลงไปหาปลาหรือลงไปอาบจะต้องคัน และระคายผิวหนังทุกครั้ง ลูกหลานต้องอพยพเข้ามาขายแรงงานอยู่ในเมือง ทำงานอยู่ในโรงงานที่ถูกนายจ้างกดค่าแรง พี่น้องปากมูลคัดค้านตั้งแต่ก่อนการสร้างเขื่อนแต่รัฐบาลไม่เคยฟังเสียงเล็ก ๆ ที่มาจากชาวบ้าน แต่หลังจากที่เปิดเขื่อนปากมูลปากขากแม่น้ำโขงเริ่มกลับมา พืชผักริมน้ำเริ่มฟื้นตัว วิถีการหาปลาของชาวบ้านเริ่มกลับมา ลูกหลานกลับบานช่วยพ่อแม่หาปลา พวกเขาจึงมีรายได้มากขึ้น นี่คือข้อเท็จจริงที่พวกเราได้ลงไปศึกษาด้วยตัวเอง

การเดินมาเรียกร้องให้เปิดเขื่อนอย่างถาวรจึงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว เพราะการเปิดประตูเขื่อนคือการแก้ปัญหาที่ตรงจุด ที่ผ่านมานั้นรัฐบาลตามแก้ปัญหาแค่ปลายเหตุเท่านั้น ชาวบ้านปากมูลยังมีความเดือดร้อน เงินเพียงน้อยนิดที่รัฐให้มาไม่สามารถแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้ เราจึงเห็นด้วยกับข้อเรียกร้องของพี่น้องปากมูล และขอเป็นกำลังใจให้การต่อสู้ครั้งนี้ได้รับชัยชนะ